خودم هستم به روایتی دیگر

اصلا فکر کن اینجا دنیاست.نشسته ام لب طاقچه و دنیا را تماشا می کنم.فکر نمی کردم تماشای دنیا خوب باشد.نمی گویم لذت بخش چون صفت مناسبی نیست.همان خوب خوب است.خوب است که دنیا سرش به کار خودش گرم است و کاری به من ندارد.دختری می گذرد.پسری از کنار پنجره ام رد می شود.دو پسر سه دختر و هجوم می آورد جمعیت دنیایی که آن بیرون است.من فقط نگاه می کنم و منتظر هیچ اتفاق خوبی از طرف دنیا نیستم.منتظر نیستم پسری به من نگاه کند و با خودش بگوید این کیست نشسته لب طاقچه؟یا دختری دستش را به سوی من دراز کند و مرا ببرد به دنیا اصلا لب این طاقچه نشستن را دوست دارم.شما هم یک بار دنیا را تماشا کنید خوب است.